آسمان می گریست...

و بادها شیون کنان فریاد می کشیدند:

ستونی بر بنای زندگی است...

و آسمان می گریست...

در پهنه ی کران ناپدید آسمان جز ناله ی زائیده از براشفتگی اشکهای بی امان و عصیان ابرهای سرگردان خبری نبود... و دریا در کشاکش انقلاب امواج دیوانه همچنان حماسه ی بی پایان مرگ عاشق بی پناه را می سرود...

چند ساعتی بود که دیگر آسمان نمی گریست و دریا خاموش بود... بادهای سرگردان خوابیده بودند و طوفان هم خوابیده بود و آفتاب ساعتها پیش طومار حکومت شاعرانه ی ماه را در بسیط افلاک درهم نوردیده بود...